Prof.Dr. Yüksel Çavuşoğlu

STICH çalışmasına, LVEF  %<35 olan, CABG’e uygun KAH olan ve sol ana koroner arter hastalığı veya CCS 3-4 anjinası olmayan olgular alınmıştı. Çalışmaya alınan 1212 hastanın 602’si medikal, 610’u CABG olmak üzere kör olmayan 2 gruba randomize edilmiş ve ortalama takip süresi 56 ay olarak gerçekleşmişti. Çalışmada, primer sonlanım noktası olarak CABG medikal tedavi ile karşılaştırıldığında tüm nedenlere bağlı mortalitede %14 rölatif risk azalması sağladığını (p=0.123), sekonder sonlanım noktası olarak kardiyovasküler mortalite de %19 (p<0.05), ölüm ya da kardiyovasküler hospitalizasyonda %24 rölatif risk azalması (p<0.001) sağladığını göstermişti.
STICH-viability alt çalışmasında, viabilite testi yapılan 601 hastanın 114’ünde viabilite saptanmazken, 487 hastada viabilite saptanmış, viabilite saptanan olgularla, viabilitesi olmayan olgu gruplarındaki hastaların yaklaşık yarısı CABG diğer yarısı medikal tedavi kollarına ayrılmıştı. Çalışma sonuçlarına göre miyokardial viabilitesi olan hastalarda olmayan hastalara göre univariate analizlerde mortalite  (p<0.003), kardiyovasküler hospitalizasyon+mortalite (p<0.001) ve kardiyovasküler mortalite (p<0.003) anlamlı olarak daha düşük bulunmuştu. Ancak multivariate analizlerde bu istatistiksel anlamlılık kaybolmuştu. Miyokardiyal viabilitesi olan hastalarda CABG ve medikal tedavi girişimleri arasında primer sekonder son noktalar açısından fark bulunmamıştı. Bir başka ifadeyle viabilitesi bulunan olgular medikal tedavide de kalsalar, CABG’de olsalar benzer klinik düzelmeler göstermekteydiler. Bu nedenle STICH-viability çalışmasının sonuçları, CABG öncesi viabilite çalışmasının, CABG’den fayda görecek olguların belirlenmesinde etkin olmadığını desteklemekteydi.
ESC 2011 Kongresinde aynı çalışmanın iskemik mitral yetmezliği (İMY) ile ilgili alt grup analizleri açıklandı. Çalışmaya alınan 1212 olgunun %18’inde orta/ciddi İMY ve %46’sınde hafif İMY mevcuttu.
Medikal tedavi grubunda, takip süresi boyunca hafif İMY olgularının 107 (%47)’sinde ölüm gözlenirken (İMY olmayan olgularla karşılaştırıldığında HR 1.60, 95%CI 1.18–2.18), orta/ciddi İMY olgularının 53 (%51)’inde ölüm gözlendi (İMY olmayan olgularla karşılaştırıldığında HR 1.97, 95%CI 1.37–2.83).
CABG hafif İMY olgularında mortaliteyi anlamlı azalttı ( Medikal tedavi ile karşılaştırıldığında HR 0.64, 95%CI 0.48–0.85; p=0.0023).
Çalışmada mitral kapak onarımı kararı cerrahın kendi kararına bırakılmıştı. Orta/ciddi İMY olgularında, tek başına CABG’e giden 42 olgunun 22’inde (%52) ölüm gözlenirken (Medikal tedavi ile karşılaştırıldığında HR 1.13, 95%CI 0.69–1.86), CABG ile beraber mitral kapak cerrahisi yapılan 49 olgunun 21’i (%43)’ünde ölüm gözlendi (Medikal tedavi ile karşılaştırıldığında HR 0.69, 95%CI 0.41–1.14). Bazal prognostik değişkenler düzeltildikten sonra, tek başına CABG ile CABG+mitral cerrahi yaklaşımları arasındaki istatistiksel fark anlamlı bulundu (HR 0.45, 95%CI 0.23–0.90; p=0.025).